Ülkelerinden kaçan Ukraynalı kadınlar şimdi savaş çabalarına yardım etmek için geri dönüyor
Ancak sınır ötesi yolculuğu bekleyen insanlar artık neredeyse tamamen erkek değildi. Bu hat belki de savaş bölgesine geri dönmek için kuyruğa giren kadınlarla yarı doluydu.
Mariia Halligan CNN’e, ailesi ve Kanadalı kocasıyla birlikte kendi deyimiyle “Rus teröristleri” ile savaşmak üzere memleketi Kiev’e gideceğini söyledi.
“Bunu yapmak zorundaysam ülkem, akrabalarım, arkadaşlarım için yaparım” diyerek, gerginliğe yer olmadığını da sözlerine ekledi.
“Ben (a) erkek değilim, öldüremem. (a) kadınım ve işim dengeyi korumak ve yardım etmek, kibar olmak ve akrabalara, aileye, arkadaşlara ve tüm Ukrayna’ya özen göstermektir. . Ama şimdi tüm Ukraynalıları akrabam (akraba) hissediyorum. Ve umarım dünya toplumu Ukraynalılara, tüm Ukraynalılara yardım eder, çünkü bu benim ailem.”
Polonyalı çocuklar tarafından Ukrayna bayrağının mavi ve sarı renklerinde onun için yapılmış ve bunun iyi bir tılsım olmasını uman kağıt bir kalbi tuttu.
Bu serin, bulutlu günde sıradaki her kadının savaşta ülkelerine dönmek için kendi nedenleri vardı. Ancak bir tema, trene binmek için bekleyen hemen hemen her kadını birbirine bağladı. Rus saldırganlarına karşı sembolik bir direniş eylemi olarak bir savaş bölgesine geri dönmeyi düşünüyorlar.
Yüzleri kararlı görünüyordu ve hat, Polonya’ya kaçan insanların duygusal telaşından daha sessizdi.
Ön tarafta Tatiyana Veremychenko vardı. 40 yaşındaki genç, iki yetişkin kızını güvenli bir yere götürmek için üç gün önce Polonya’ya geldi. Şimdi Rusya sınırına yakın doğu Ukrayna’ya döndüğünü söyledi.
Veremychenko, Ukrayna’dan uzakta olmanın bir boşluk hissettiğini söyledi. Polonya’da oturmak fazla huzurlu ve sakin görünüyordu. Yakında orduya katılması istenebilecek olan kocasıyla birlikte olmak için geri dönmek istedi.
“Burası benim memleketim. Sanırım oraya gidersem burada kalmaktan daha faydalı olabilirim” dedi. “Ukrayna hem erkekler hem de kadınlar için eşit derecede önemli… Güç, irade ve yüreğe sahibiz. Kadınlarda da onlara sahip.”
Irina Odel, torunlarını Polonya’ya getirdiğini, ancak güneydeki liman kenti Odessa’daki ailesinin geri kalanına geri dönmek için bir çekim hissettiğini söyledi.
“Endişeliyim ama bu his zamanla donuklaştı. Sadece ailemin yanında olmak istiyorum.”
Sıranın arkasına doğru küçük beyaz bir köpeği, kızı Yulia ve torunu Sophia’yı tutan Nelya duruyordu.
Nelya, kızının herkesin güvende ve bir arada olmasını tercih edeceğini biliyor. Ancak kendi babası Ukrayna’yı evi olduğu için terk etmeyi reddedince, ona geri çağrıldığını hissediyor.
“Onu bırakamam,” dedi basitçe.
Beşinci Platforma giden kadınları birbirine bağlayan da budur — ister ailelerine ister ülkelerine yardım etsinler, onları terk etmemeyi seçtiler.
Yoruma kapalı.